Jan kwam uit een conservatieve familie van grijze muizen en was immer gekleed in het keurige pak. Hij was een man van weinig woorden. Dat praatjes geen gaatjes vulden was daarom ook zijn lijfspreuk. Na het overlijden van zijn allerliefste Greet was Jan, voorheen een kleine eter, zich gaan volproppen met fout voedsel zodat zelfs het driedelig grijs hem misstond. Uitgerekend bij de Febo was het dat Jan haar voor het eerst hoorde krakelen. Het stoorde hem en hij sprak de dame in kwestie aan. Hillegonda was de tegenpool van Jan. In haar bonte kleding met woeste motieven en hippieachtige hoeden, veelal luid pratend, kon je niet om haar heen.Over de smaak van de kroket waren ze het echter roerend eens en zo ontstond al happende aan de berenhap en frikadel een vette romance tussen Jan en Hillegonda. Al snel vertoonde Jan zich in een rode broek, de week erop droeg hij een felgekleurd bloemetjeshemd en had stoere paarse cowboystappers aangeschaft. Ineens vermagerde Jan, felgekleurde sjaaltjes draaide hij om zijn gerimpelde kippennekje en het groene petje, altijd zwervend op zijn bolle kop, hing nu voor zijn ogen. Hillegonda verklaarde dat het aan het veganistische dieet lag. Met uitzondering van de vrijdagmiddag, dan aten ze samen volgens hun traditie van de liefde een kroketje bij de Febo. Zaterdagmorgen was Jan niet meer wakker geworden in zijn net aangeschafte tijgeronesie en Hillegonda was ontroostbaar. In een rij auto's in vele kleuren reden ze Jan naar het crematorium, het was grijs weer. Zijn broer sprak mooie woorden over Jan, eerde de grijze muis van toen en Hillegonda beschilderde de kist in knallendei kleuren tijdens de ceremonie en zong er liederen bij terwijl ze op de kazoo blies, richting Jan. Plotseling verscheen er een regenboog aan de grijze hemel en Hillegonda droogde haar tranen met een bloemetjeszakdoek, gemaakt van Jans eerste overhemd.