De tuinkabouter Zonder bril kon hij bijna niets zien. Het glas wijn werd niet meer dan een zwevende rode vlek boven het tafelblad. Achteraf was het een onbezonnen actie. Het door hem zelf aangelegde pleintje midden in zijn tuin was eindelijk af. De stoeprandjes, bij het tuincentrum aangeschaft en niet van echt te onderscheiden, wekten een strakke indruk. Maar om de kilo’s zware tuinkabouter ernaar toe te verplaatsen, bleek moeilijker dan hij had gedacht. Geklemd tussen zijn armen en pijnlijk tegen zijn borst gedrukt, slofte hij met doorgebogen knieën naar het pleintje. Zijn zicht werd belemmerd door de uitgezakte rode wokkel op het hoofd van de meter hoge kabouter. Bij elke pas leken er kilo’s bij te komen. Op het moment dat hij nog een pas dacht te moeten gaan, stootte hij met de punt van zijn schoen tegen de stoeprand aan. Hij viel naar voren en sloeg met zijn kin tegen de opgeblazen kabouterwangen. Zijn bril vloog van zijn bezwete neus terwijl de kabouter als een beschuit uiteen viel. Het gewicht, bleek, zat allemaal in de sokkel. Morgen, nam hij zich voor, zal ik, nadat de opticien langs is geweest de kabouter bij elkaar harken.