Freule Jacoba van Megère tot Wilhelmshausen speelt patience in haar prieel. Het is de eerste echte lentedag, de vogels zingen dat het een lust is en de narcissen wuiven in de zachte warme bries, die over het frisgroene grastapijt vanuit de vijver op Jacoba afkomt. Ze dept met haar geborduurde kanten zakdoekje over haar handen en voorhoofd. ‘Pff, wat een hitte, na de inkoude winter, waar we drie weken lang min twintig graden gehad hebben. Ik kan me goed voor de geest halen, hoe we toen lekker onbezonnen geschaatst hebben. Wat een plezier hadden we op dat moment! We dachten geen moment aan hiërarchie. Ik heb zo fijn schaats gereden met onze tuinman. En daarna samen genieten van warme wijn met diegenen van het personeel, die ook van schaatsen houden. Voortreffelijk hè, Germaine, denk jij er ook nog aan terug?’ ‘Zeker mijn lieve tante Jaco, heerlijk was het en zo vrij, voor ons allemaal. Ah, daar komt de tuinman juist. Hij gaat zeker de rozenperken bijharken?’ ‘Jazeker, dat moet hoognodig gebeuren, zoals mijn man zaliger altijd zei: “ Altijd voor de twaalfde maart, bladeren uit de boomgaard.” Fijn, Joost herinnert zich het ook en gaat zonder mijn aanwijzingen al beginnen.’