Haar hoofd sprong open als een ogenmeloen; verrukt rook hij het rijpe vruchtvlees. Ze was niet jong meer geweest. Hij vroeg zich af of haar ogen zouden loskomen en sloeg nog een keer toe. Met haar lijpe blik, aan iedere kant zes oogspieren, had zij hem overal gevolgd. Stom in haar stoel. Hij had wellicht beter een lege wijnfles kunnen nemen; nu was ze overal nat. ‘Meneer de rechter, ik was d’r zat. Al jaren zei ze geen stom woord meer. Ze keek alleen maar met d’r fletse blauwe ogen. Of ik de melk niet liet overkoken en naar temeiers die ik op internet bestelde met wie ik geil over de grond rolde. Het was geen onbezonnen daad, meneer de rechter, ik heb er lang over nagedacht.’ De tl-buizen in de rechtszaal beschenen zijn niet sluitende gezichtsdelen. Zijn hoofd in een capuchon, door de spleten heen rook hij de herfstige boslucht, tolde. Nog honderdenelf uur bladeren harken.