Smeken zou ik niet doen… dat heb ik, geloof ik, met mijzelf afgesproken?

Sinds de laatste keer voel ik een schreeuw van binnen, het voelt als het ijskoude kwik dat vanuit mijn hart mijn longen in sijpelt… ik voel de intensiteit van die stille schreeuw en het beangstigd met zo dat ik die met alle kracht binnen houd. Ik laat mijn verlangen dat daar achter die schreeuw nerveus vibreert, beetje bij beetje uit, elk woord dat ik naar hem schrijf is daarvan doordrenkt.

Mijn woorden, mijn parels voor de zwijn die mij harteloos verlaten heeft voor een ander. Het mooiste wat er is, al het mooiste, zachtste, liefste van wat ik in me heb, geef ik hem nu in mijn brieven. Ik was zo lang zijn lege plek om te blijven omdat hij daar om vroeg, ik vertelde niets, koesterde geen verwachtingen, had niets, was niets behalve zijn mooie, zachte, gewillige haven. Zijn plek was ik, op hem wachtte ik altijd zinderend, naakt, mijzelf al vingerend.

Mijn masker is er af nu en lege plek is niet zo leeg meer. “Kijk! – wil ik schreeuwen, “dit allemaal heb ik voor jou verborgen maar dit ben ik ook. Kijk, alsjeblieft, kijk. Kijk naar het landschap van mijn ziel. Het kon zo glorieus worden, zie je het nu?” Smeken zou ik niet doen ook al wil ik nu voor hem knielen en huilen en zeggen dat het me spijt en dat hij mij nog een, nog maar een kans moet geven. Wat voor heerlijkheid zou hij beleven als hij dat deed! Onbeschrijfelijk. Echt!

Terwijl ik weer aan een brief begin die net als alle andere onbeantwoord zal blijven, kijk ik schuin naar de opkomende zon achter de tralies en ik glimlach als ik zijn gezicht in een wolk herken.