#132 een lege plek om te blijven

wekelijkse schrijfopdracht #132: een lege plek om te blijven Met mijn duim veeg ik het stof van mijn wijsvinger, terwijl mijn ogen over het glimmende spoor op de plank glijden. Ze willen verder, maar ook weer niet. Langs het schaaltje dat ik kocht op een markt in Turkije, waar jij me uitlachte, omdat ik niet afgedongen had. Langs de vaas die we van je moeder kregen. Langs de boeken die we lazen. Waarover we praatten, of niet. Langs de beeldjes, langs de potjes, langs de foto's, langs de kaars die nooit gebrand werd. Langs de twee gebladderde Dinky Toys die je op de zolder van je vader terugvond, toen we die moesten leegruimen. Wat zullen de kinderen koesteren als ze hier de boel moeten leegruimen? Pas als ik buiten sta, met de zon op mijn huid en de wind in mijn haar, terwijl ik ver weg het verkeer hoor en dichtbij de vogels, terwijl ik de kamperfoelie ruik en de buren achter hun gordijnen vermoed, dan pas dringt het tot me door, dat het helemaal niet de studeerkamer is, niet het huis, niet de tuin, maar mijn hoofd, dat zo vol herinneringen zit, dat de lege plek die jij achterlaat daar altijd nadrukkelijk tussen zal wringen.