#132 - Een lege plek om te blijven

EN HET WERD WEER LENTE De eerste warme lentezon van dit jaar laat de stad stralen. De straten zijn druk en de terrasjes afgestampt. Mirjam speurt en ziet nog één lege stoel aan een tafeltje bij een man alleen. Ze manoeuvreert over het terras en vraagt of de stoel vrij is. De man knikt. Ze ploft neer en schopt haar pumps uit: haar vijftig jaar oude voeten zijn niet meer gemaakt om een hele dag op hakken door de stad te banjeren. En terwijl ze geniet van de warmte op haar gezicht bedenkt ze dat ze zich in jaren niet zo goed heeft gevoeld. De therapie heeft ze deze week afgerond en ze begrijpt dat ze helemaal geen man nodig heeft om gelukkig te worden. Als haar muntthee komt kijkt ze naar de man naast haar. Zijn sombere uitstraling steekt af tegen al die vrolijke mensen om hen heen en spontaan zegt ze: ‘Wat een heerlijke dag hè? Johan schrikt op. Hij zat net te denken aan de zoveelste preek van zijn dochters. Hij zucht. ‘Sorry?’zegt hij. Ze herhaalt haar vraag en hij ziet de gloed van de zon in haar ogen weerschijnen. En voordat hij er erg in heeft vertelt hij over zijn dochters en de druk die ze op hem leggen om een nieuwe vrouw te zoeken nu zij het huis uit zijn. De tijd verstrijkt en als de bediening vraagt of ze nog wat willen drinken ziet Mirjam dat de vijf in de klok is. ‘Een wit wijntje misschien?’ zegt ze terwijl ze Johan aarzelend aankijkt. Hij lacht, ‘Natuurlijk! Voor mij graag een biertje.’ De alcohol maakt hun tongen verder los en haar wangen worden rood als ze vertelt over haar hervonden plezier in het leven. De laten middagzon omhult hen, laat zijn grijze haren verdwijnen en haar rimpeltjes vervagen.