Het was alsof ze het altijd al had willen hebben. Alsof ze jaren heeft gezocht, maar nooit had gevonden. De witgeverfde spijlen, afgebladderd, leken voor haar als in een lichtbundel gevangen. De romantische uitstraling die het ooit moest hebben gehad, verzon ze erbij. Als ware het ooit onderdeel geweest van een blozende rozentuin. Linde werd automatisch teruggeleid naar die hoek van de kringloopwinkel. Een simpele vogelkooi. Vier maanden geleden besloot ze verrukt haar aankoop thuis op de vensterbank in de lentezon te plaatsen. Haar eerste vogeltje bleek geen lang leven toebedeeld. Na anderhalve maand was hij met een laatste doodskraai van de stok gekukeld. Het tweede fluitertje had zich al fladderend zo verweerd toen zij hem in de kooi wilde plaatsen, dat het kopje bleef steken bij de traliedeur. Met een beduusd gezicht had ze het levenloze vogeltje in haar hand gehouden. Toen zij het deurtje achter het derde slachtoffer sloot, vreesde ze al voor wat zou komen. Abrupt stond Linde op. Als donkere wolken dromde de herinnering boven haar hoofd. Drie leventjes in zulk een korte tijd! Deze kooi was een doodskist! Nooit had ze weer een vogel in deze kooi moeten sluiten. Wanneer het traliedeurtje sloot, leek hun lot bezegeld. Deze kooi had een lege plek moeten blijven. Twee maanden geleden besloot ze de kooi in de vergetelheid te zetten, achterin de tuin. En toen, vanochtend, klonk er een zacht getjirp van tussen het kruid. Een overreizend vogeltje had besloten even rust te nemen op het scheve stokje in de kooi. Het deurtje stond wagenwijd open en het beestje schudde zijn veren uit. Een zucht van verlichting. Linde keek met een schuin hoofd naar het tafereel, tot het krakertje abrupt weer opwipte en verdween. Ongedeerd. Een lege plek. Open deurtje. Een rustmoment. Om te blijven.