# 132 Soms raakte Irma het bureautje aan dat tegen de - op verzoek - knalroze geverfde muur stond. Dan streek ze met haar wijs- en middelvinger over het blad, vanaf de hoek tot aan de plek waar het kleurboek lag. Eefs kamer leegruimen zou helpen bij de verwerking, zei de therapeut. Tot vandaag was ze niet verder gekomen dan stofzuigen, het sterrengordijn openen en weer sluiten, afstoffen, de foto oppakken en weer neerzetten. Het geheugen is zoveel milder dan foto's, dacht ze, terwijl ze naar Eefs lachende gezicht keek, blonde krullen op het kale hoofd plaatste en de donkere kringen onder de ogen wegpoetste. 'Mam? Mamma?' Met een ruk draaide ze zich om naar het ledikant, maar het bed was leeg en onbeslapen. Ze vouwde een verhuisdoos in elkaar, zuchtte diep en opende de la van het bureautje. Ze pakte er een handvol kleurpotloden uit en legde die op het blad naast het kleurboek. Ze streek over het kaft, opende het boek en bladerde het door. Eef had een goed gevoel voor kleuren en werkte heel netjes. Ze had haar vaak geprezen. Was het vaak genoeg? In het midden van het kleurboek kwam ze twee bladzijden tegen zonder tekeningen. Twee blanco pagina's. Of, nee, toch niet blanco. In Eefs handschrift stond met grote letters bovenaan de linkerpagina: Voor mama. En onderaan de rechter: Van Eefje. Er tussenin zat de omtrek van een hart. Ze drukte de pagina's tegen haar borst. Ik zou wel in het boek willen kruipen, dacht ze, veilig tussen de ingekleurde blaadjes. Een lege plek om te blijven .