#132 Een lege plek om te blijven

Volwassen liefde is waar je volledige vrijheid aan de ander kan geven. In goed vertrouwen, dat natuurlijk wel. Vertrouwen is in echte liefde onmisbaar en tegelijkertijd zo kwetsbaar en moeilijk. Niemand wil bedrogen worden en toch gebeurt het onder je ogen. Hoe vaak weet de omgeving van een persoon al, dat diegene bedrogen wordt en heeft hij of zij het vertrouwen nog volledig in de bedrieger. Of andersom: iemand is continu in de hoogste staat van paraatheid om te controleren of het gestelde vertrouwen niet geschaad wordt. En dat dan de liefde wankelen gaat. Daartussenin staat het evenwichtige vertrouwen in elkaar, dat de liefde zo broodnodig heeft. Zonder vertrouwen geen liefde en zonder liefde geen vertrouwen. Of is de liefde zo onbaatzuchtig, dat zij zonder vertrouwen kan? Of wordt liefde dan een echec? De liefde is mooi in haar warmte, omgeeft ons op wonderbaarlijke wijze in haar kosmische straling als wij wakker zijn en slapen. Geborgenheid geeft zij, veiligheid schenkt zij ons, ieder etmaal weer opnieuw zolang wij leven. Daarna blijft liefde doorgaan, zij stopt niet aan de rand van het leven, zij regeert over de dood heen. Zij laat ons niet los, toch geeft zij ons alle ruimte die we nodig hebben om een volkomen mens te kunnen zijn. Met al de menselijke beperkingen, die wij rijk zijn, kunnen we liefde ervaren, ieder op zijn eigen wijze. De liefde is ongrijpbaar, niet tastbaar, niet maakbaar. Liefde creëren: wanneer en waar we maar willen? Dat is onmogelijk, gelukkig maar. Liefde komt zomaar op je af, op een onverwachts moment en dan laat zij je genieten! Een lege plek om te blijven, om de ander te omgeven.