#131 Vergane glorie

‘Goedemiddag! Hoe is het met u?’ zei ik opgewekt. Er klonk wat gebrom terwijl ik naar de gordijnen liep en ze open deed. De kamer was muf en donker. ‘Zo, lekker wat zonlicht. Een stuk gezelliger, vindt u niet?’ Een reactie bleef uit. Onverstoord liep ik naar het kleine keukentje. Direct zag ik de asbak die uitpuilde en de vele lege bierflessen. Mijn ogen gleden over de foto aan de muur. Zijn vrouw en volwassen zoon. Lichtelijk arrogant keken ze in de camera. Onmiskenbare kakkers. Ik zette het koffieapparaat aan en bracht hem zijn ontbijt. Zonder me aan te kijken griste hij het uit mijn handen en staarde kauwend in het niets. Ik haalde mijn schouders op en ging tegenover hem zitten. De tijd dat ik me iets aantrok van zijn starheid lag ver achter me. Als verzorgende was een dikke huid cruciaal. Eigenlijk waren we wel maatjes, hij en ik. ‘Is uw zoon langsgekomen dit weekend?’ vroeg ik voorzichtig. De kindertekeningen die op de tafel lagen waren me niet ontgaan. ‘Het was zijn 3 maandelijkse medelijden bezoekje.’ schamperde hij. Met ingehouden woede ging hij verder. ”Dag pa, hoe is het pa, hier een of andere tekening van je kleinkind. Maar ik moet er weer vandoor, pa. Heb nog een interview zus, een bespreking zo” Met zijn vuist sloeg hij op de tafel. ‘Ondankbare, brutale vlegel is het’ spuwde hij. ‘Zet de t.v. eens voor mij aan kind, dan weet ik ook een beetje wat er te doen is in dit godvergeten land.’ Met tegenzin pakte ik de flinterdunne afstandsbediening. Ik wist al wat er komen ging op het moment dat het hoofd van zijn zoon levensgroot op de t.v. verscheen. Tegenover hem zat een journaliste. ‘Dames en heren, goedemiddag. Bij mij aan tafel zit Wouter Rutte, lijsttrekker van de VVD. Anno 2057 zijn er veel politieke vraagstukken in aan de orde. Hoe ziet hij de toekomst van ons land? Aan hem het woord’ De camera zoemt in op zijn zelfingenomen gezicht. Voordat ik kan reageren pakt Mark Rutte de afstand bediening en smijt deze met kracht door de t.v.