En dan zei hij zoiets als: ‘Ik lijk wel gek, het is vakantie. Ik zou met mijn vrouw en mijn kinderen op het strand moeten lopen. Uitwaaien. Wat doe ik hier?’ En dan zei ik: ‘Je kinderen zijn trots op je. Straks kun je ze weer aandacht geven.’ En dan zei hij zoiets als: ‘Ik ben moe. Zo moe. Als ik nu ga liggen, kan ik een week slapen. Dit kan niet gezond zijn.’ En dan zei ik: ‘Je kunt niet slapen. Er is te veel te zeggen, te veel te doen.’ En dan zei hij zoiets als: ‘Hoorde je ze schreeuwen. En schelden. Ik doe onaangedaan, maar het snijdt door mijn ziel. Na al die keren zou ik er toch tegen moeten kunnen, het zou me toch niets meer moeten doen?’ En dan zei ik: ‘Als het je niets meer zou doen, zou je net zo goed dood kunnen zijn.’ En dan zei hij zoiets als: ‘Waarom was ik niet scherp genoeg? Mijn boodschap kwam niet over, ze begrepen me niet. Heb ik wel de goede antwoorden?’ En dan zie ik: ‘Niemand heeft de goede antwoorden, maar die van jou zijn het beste. En dan, als hij zijn zorgen, zijn vermoeidheid, zijn onzekerheid, zijn spijt kwijt was, dan kwam het licht terug in zijn ogen. En zijn vastberadenheid. En zijn overtuiging. En dan zei hij: ‘Dank je wel!’ En dan zei ik: ‘Dank je wel? Waarvoor dan? Ik heb niets gedaan.’ En dan keek hij me even aan. ‘Je hebt alles gedaan.’