'Ze neemt weer niet op! ' zegt Lieke. 'Je kent haar toch. Ze leeft in het moment. Zouden wij ook eens wat meer moeten doen. Je ziet hoe goed dat werkt, hoe ontspannen je daarvan wordt.' Is mijn reactie. Lieke heeft haar mobiel nog steeds niet weggelegd. Mis ik iets? 'Ja ik weet het maar we hebben haar nodig voor het project. Fijn voor haar, maar we moeten haar even uit haar bubbel halen. Realiteit bestaat ook nog hè.' Normaal zorgen we ervoor dat de deadline stress het beste in ons naar boven zal halen. Maar ik durf niet tegen Lieke in te gaan de laatste tijd. 'Dus.. Nog een keer bellen?’ Midden in mijn zin staat Lieke op en zegt: ‘We weten waar ze woont toch?.’ Het duurt even voordat ik weer weet waar ik mijn schoenen had gelaten. Strompelend naar de voordeur weet ik ze om mijn voeten te krijgen. Er komt geen reactie na het indrukken van de bel. ‘Nou blijkbaar is ze er niet. Kom we werken morgen wel aan dat project.’ ‘Nee, ik weet nog iets wat we kunnen proberen. ‘ Lieke klinkt als een klein kind. ‘Klimmen.’ Zegt ze. ‘Wat?! Je bedoelt inbreken?’ Ik kan mijn aversie tegenover dit plan niet verbergen. ‘Nee, want ze is gewoon thuis.’ Lieke loopt weg en ik loop haar achterna. ‘Hier!’ zegt ze als ze op een muurtje gaat staan. ‘Dat raam daar is altijd open.’ Ze klimt op het dak richting het raam. ‘Kom nou!’ En ik volg. ‘Dit kan echt niet Liek.’ Eenmaal binnen kijk ik recht in de ogen van een hoopje Laurie. Ze lijkt wel een baby, zo ingerold in haar deken. Ik heb haar nog nooit zo gezien. ‘Ik wist het’ hoor ik Lieke zeggen.