'De maskers gaan af? Ben je wel goed bij je hoofd? Ik doe daar niet aan mee hoor, altijd zo'n raar onderwerp als thema voor die teambuilding. Denk je dat ik daar in mijn blote gezicht ga staan, ik ben dat helemaal niet van plan, dat zeg ik je. Ik kom niet. Wat? Nee, ik wil mijn ware aard niet aan dertig mensen waar ik iedere dag mee werk laten zien, ik wil dat gewoon niet. Het is nog ontzettend riskant ook, zo'n krankzinnig idee, vind ik. Besef je wat er kan gebeuren? De ene psychopaat na de andere openbaart zich in het theater, ik mag wel pepperspray meenemen! Of ik bang voor mijzelf ben? Tuurlijk! Ik weet wel dat ik een winkel aan maskers heb, daarom heb ik er geen zin in. Ik ga niet mee met dat idiote gedoe. Ik moet? Welke maskers ik heb? Wil je het weten, heb je even? Moeder, vriendin, buurvrouw, juf, collega, nicht, dochter en ga maar door, allemaal maskertjes, sommige verbergen alles, sommige verstoppen mij een beetje, dat zijn de minimaskertjes. Vreemd? Ik toon mijn ware ik zelden, je snapt mij nu toch. Maskers hebben een prima functie, vind ik. Of ik ze af doe, zo af en toe? Tuurlijk doe ik dat wel. Als ik fiets bijvoorbeeld. Dat doe ik omdat ik mijzelf dan mis. Dan ben ik alleen, ik heb altijd een gesprek met mijzelf, moet je ook eens doen, prima reflectie is dat. Maar ik houd wel van die maskertjes, vooral dat groene korrelige relaxmasker op komkommerbasis. Heerlijk is die. En van die Venetiaanse maskers, is dat niet wat, doen we die op, is iedereen onherkenbaar en doen we ze af om middernacht, dat vind ik wel leuk.'