Een blik op de klok, vijf over elf, Lorraine is hier pas vijf minuten. Ik wil dat ze weer naar huis gaat, of eigenlijk dat ze nooit gekomen was. “Maar hoe is het nu echt met je?” de vraag waar ik al bang voor was, waarvan ik wist dat die zou gaan komen. Ik zucht, hier kom ik toch niet onderuit, het kan maar beter snel gedaan zijn. “Slecht. Volgens de arts heb ik een burn-out of een depressie. Ik ben alleen maar moe en heb nergens zin in, ik doe eigenlijk niets meer.” Ik hou mijn ogen op mijn theekopje in mijn handen gericht. “Naar zeg,” zegt Lorraine zacht. “Het klinkt heel eenzaam, zwaar en donker.” Verbaasd kijk ik op, dit is wel het laatste wat ik verwacht had. “Ja… dat is het ook,” ik kijk haar onderzoekend aan. “Sonja en Annet waren van de week hier en die begrepen er niets van. Ze zeiden dat ik er zo nooit uit kwam, dat ik het helemaal verkeerd deed en dat ik beter een wandeling kon gaan maken. Alsof dat alles oplost.” Ik slik. Lorraine lijkt even te aarzelen. “Ik begrijp hoe het is. Op het werk weet niemand het, maar ik heb in mijn studietijd een depressie en anorexia gehad. Ik weet nog goed hoe uitzichtloos alles toen voelde en dat ik nergens meer toe kwam. Niemand begreep me, iedereen zei dat ik maar gewoon bezig moest blijven en dat het dan wel over ging, maar zo werkt het niet. Ik voelde me zo eenzaam.” Ik voel de tranen over mijn wangen stromen. Eindelijk iemand die weet wat ik voel. “Dankjewel,” fluister ik. Lorraine glimlacht en slaat haar arm om mijn schouders. “We zijn het mooiste zonder maskers,” zegt ze. Sluit aan op: http://schrijvenonline.org/forum/themaforums/janu… http://schrijvenonline.org/forum/themaforums/janu… http://schrijvenonline.org/forum/themaforums/janu… http://schrijvenonline.org/forum/themaforums/janu… http://schrijvenonline.org/forum/themaforums/janu… http://schrijvenonline.org/forum/themaforums/weke…