wekelijkse schrijfopdracht #129: dystopie Het is een mevrouw, maar niet echt. Ze voelt koud en glad. Aan een stijve arm zit een hand zonder vingers. Ik strijk over de ruwe stompjes. Het voelt vreemd brokkelig, anders dan de rest. Ik snap niet wat zij hier doet. Oma heeft me uitgelegd dat het veld een plek is waar vroeger mensen woonden. Of in elk geval bouwden. Ik vroeg waarom ze iets bouwden waarin ze niet woonden, maar oma wist het ook niet precies. En zij weet het meest van iedereen, omdat haar oma haar altijd over vroeger vertelde. Oma vertelde dat toen de gebouwen kapot gingen, niemand wist hoe ze gemaakt moesten worden en dat daarom de resten nu ons veld vormen. Papa had gezegd dat ze mijn hoofd niet met die rare praatjes moest vullen. Je kunt niet zomaar over het veld lopen. Soms moet je klimmen, soms moet je kruipen. Ik moet oma veel helpen, maar vind het fijn dat ze mijn mevrouw wil zien. Papa had het niet normaal genoemd. Ongezond. Oma wilde toch mee. Oma is bijzonder. Misschien kan ik later oma worden en over oma vertellen. Waar is de mevrouw nou? Ergens een beetje onder. Maar waar? Ik weet het niet meer. Ik zoek. Sjor aan stenen waarvan oma zegt dat ze zo recht zijn, omdat ze door mensen gemaakt zijn, al weet ze niet hoe. Geen mevrouw. Ik duw en schop tegen alles wat los of halfvast zit. “Ho!” roept oma, “zo doe je je pijn.” “Ze was er echt!” “Ik geloof je. En het is jammer ...” “Wat?” Oma stopt met praten en kijkt gek. “Toch nog een schat,” zegt ze, terwijl ze iets oppakt. Iets vreemds. Het past makkelijk in haar handen en heeft ook de rechte door mensen gemaakte vormen. Het kan iets buigen in haar handen, maar niet veel. Het floept open. Wittige dingen zitten erin. Een beetje bruinig. Ritselig als droge grassprieten, maar veel groter. Ze flapperen heen en weer, maar zitten aan één kant allemaal vast. Vol zwarte priegels. “Wat is het, oma?” “Geen idee.”