Hier is geen plaats voor Rock n Roll, Soul, Dance of Pop. Er zijn geen sterren in deze slecht verlichte ruimte. Geen iconen om tegenop te kijken. Louter de symfonie van honderden toetsenborden die een maat aanhouden. Acht uur Industrial, geen onverwachte wisselingen, De Baas tolereert geen Jazz taferelen, hij wil harde productie, Rammstein, Kraftwerk, Nine Inch Nails. Marie wil Poëzie. Ze wil schrijven over liefde en verdriet, maar dat mag hier niet. Een stap buiten de boot, is het verschil tussen leven en dood. Pauzes worden geregistreerd op de seconde, log je te laat in, dan wordt je geblokkeerd. “Eet je boterham aan je bureau”, “praat met niemand”, “vermijd oogcontact”, elke medewerker heeft deze waarschuwingen op zijn scherm staan. De Baas eist opperste concentratie, afleiding is funest. Marie en De Baas zijn getrouwd. Thuis heet hij gewoon Brian. Maar tijdens deze uren, binnen deze muren, al doe je maar twee seconden gluren, dan krijg je het met hem te verduren. Productie is de kern van alles, zonder productie is er geen leven. Het is zwart en wit, simpel als dat. Marie wil Romantiek. Een uitgebreid ontbijt. Brain is alleen geïnteresseerd in de cijfers in de krant. Sinds wanneer is ze hem kwijt, waarom schuift hij haar aan de kant? Het nieuwe regime heerst inmiddels enkele jaren. Er hangen geen foto’s meer op. Michelle bracht kleur. Alles is zwart wit. Marie wil gevoel.