Op een lome lentemiddag had Liesje Lotje leren lopen, maar zij had haar ook leren gaan en dat laatste had ze, zo hield men vol, moeten laten, want Lotjes afwezigheid legde Liesje geleidelijk lam. Lotje, de vrucht van een vurige liefdesaffaire tussen Liesje Lindelaan en ene Willem Wever, ging, zoals ook haar vader was gegaan; ze kwam niet weer. Gaandeweg wist niet alleen Liesje, maar werkelijk níemand meer wat nu precies aan te vangen met de zin van haar leven. Had men er eigenlijk ooit wel iets aan gehad? Uiteindelijk liet men de Lange Lindelaan, waar Liesje zo innig had liefgehad en haar zinnen had zien komen en gaan, links liggen. Totdat mens en dier zelfs de hele buurt omzeilden. Liesjes Lot was daarmee definitief spoorloos verklaard. Op een dag, in een opwelling van nostalgie, ze had geen idee waar die nog vandaan kwam, hing Liesje haar laatste restje bewustzijn als een vermolmde rugzak om haar schouders en besloot op zoek te gaan. Waarnaar wist ze niet, een lot misschien, een zin. Liesje trotseerde weer en wind en vond weelde. Dat beviel haar niet. Haar instinct - ze merkte dat iets in haar zich onderweg had ontwikkeld en dat 'iets' kon niet veel meer zijn dan instinct - voerde haar terug naar barre omstandigheden. En daar, wijd weg, mijlen weg in ieder geval van de lange Lindelaan, zag Liesje haar zitten: haar Lot. Maar meer nog dan het zitten, zag ze het weven en de witte wol. Als een bezetene zat Lotje daar te weven, naast een indrukwekkende stapel witte winterwanten. Warmte stroomde door Liesjes iele lichaam. Iedereen mocht haar en ook Willems zin vergeten zijn, maar haar Lot had haar niet in de steek gelaten. Zij had alleen gedaan wat ze moest doen: gaan. En Liesjes instinct zei dat dat wat ze voelde, trots heette.