Met de mouwen van mijn houthakkershemd opgestroopt, wil ik stralend door een nieuw landschap struinen, niet bevroedend welke struikelblokken en andere obstructies ik zal tegenkomen. Mijn oude wandelschoenen staan nog onder de kapstok. Met die trouwe makkers heb ik veel kilometers op mijn levenspad bedwongen. Zo ben ik mijn weg gegaan, struikelend en strompelend, nieuwe wegen ontwijkend en steeds terugkerend naar het oude bekende. Met het klimmen der jaren gaat mijn lichaam tegenstribbelen. De kaalslag behorend bij mijn leeftijd doet mijn wereld krimpen. Er zal iets moeten veranderen. Ik struin over het internet. Een nieuw gebied, omzoomd door stroken struikgewas, strekt zich voor mij uit: SOL. Overzichtelijk, mogelijk nieuwe kansen om mensen te ontmoeten, vast leerzaam en interessant. Spannende themawandelingen zijn mogelijk op SOL. Diverse zichzelf onderscheidende mensen zijn ingezetenen, terwijl Zara probeert de wekelijkse agenda in toom te houden. Deze week wandelen we door het landschap van een scrabblebord. De hoogst mogelijke waarden bereiken, veel punten verzamelen is wat ik ambieer! Strak volg ik het tempo. Het streven om op een van de gekleurde vakjes terecht te komen, doet mij stralen, maar is wederom mijn struikelblok. Ik realiseer mij dat ze te zwaar wegen, de C, de X en de Q. Het eist wel een bepaalde strategie, maar die beheers ik niet meer. Mijn stramme ledematen incasseren tijdens de tocht in het bord, de striemen van de vele belemmeringen in het struikgewas. Regelmatig stroomt het zweet in straaltjes van mijn hoofd. Strompelend kom ik uit dit uitdagende struweel. Ik hoor een stem in mijn hoofd: je gooit geen oude schoenen weg, voordat je nieuwe hebt gekocht. Direct neem ik me streng voor: ‘Je gooit nu je oude schoenen weg, want dan pas kun je op je nieuwe wandelen. Dat is toch wat je wilt?’ Spaarzaam als ik ben, heb ik dit tot nu toe verzuimd. Wekelijks een opdracht, maar zonder aanwezigheidsplicht, én zonder inreisverbod mag in virtueel SOL iedereen zijn eigen parcours lopen.