Vergissen, vergeten en verdwalen dat zijn de drie V’s die Vera nog steeds parten spelen. Vera is een vrouw van 44 jaar. Zij valt nog steeds op valse creaturen van mannen. Waarom komen die lui toch steeds in haar vaarwater. Vermoeid veegt ze wat haar van haar voorhoofd en haar hand zoekt verveeld naar wat sigaretten in de zak van haar vest. Ze neemt een trek van zo’n rookbanier en vreest het ergste voor haar gemoedsrust. Ze had zichzelf vast voorgenomen niet meer te roken en nu… vol afschuw gooit ze de zoveelste sigaret op de veranda. Het is hier fijn stil achter het huis. Nu moet ze nadenken, daarvoor was ze hier ook gaan zitten. Ze verzamelt moed, pakt pen en papier en schrijft op: Ik verdwaal vaak in mijn kop, twee stemmen willen mijn gedachten verkwanselen aan verwarring, zodat ik verdwaal, de kluts kwijt raak en moet zoeken. Mijn eerste stem geeft aan: ja, dat moet je doen, dat voorstel moet je aannemen. Vertrouw op Victor. Geef je maar aan hem over; hij weet wat het beste voor je is. Hij is volmaakt. Mijn tweede stem, zegt: laat dat, je weet toch wel dat je daar niet geschikt voor bent. Hoe kom je erbij dat je kunt vissen in zulk troebel water. Vertrouw niet op Victor, hij is onverschillig en kan je vermorzelen met zijn valse verwachtingen. Dan ontpopt zich onverwachts een derde stem. Laat al die V’s vieren, laat ze gaan zodat ze kunnen oplossen in de verte. Zoek je enige echte eigen stem. Neem er de tijd voor en je zult er wel bij varen. Verbouwereerd wrijft Vera vol verbazing in haar ogen en voelt: ja, dat is het daar moet ze voor zorgen. Voor haar eigen stem; het verleden vergeten, geen verstoppertje meer spelen, maar vrolijk en vrij voor haar eigen gedachten uitkomen. Vol vreugde voldoet ze aan de opgegeven opdracht.