Sofia's stoïcijnse instelling stabiliseerde; sarcastisch stil siste ze snel, 'succes strubbelende slimmerd.' Stipt om zes minuten voor zes stapte hij op, de slome stressende schrijver die zich storyteller op startersniveau noemde. De hele middag at hij zoute pepsils, op een driftige nerveuze wijze duwde hij de smalle stengeltjes tussen zijn strakke lipjes, waar hij ze vervolgens in stukjes brak met zijn gele tanden en voortdurend doorpraatte, de pepsil totaal vermorzelend zodat er duizenden kruimels tussen het pluche van oma's tafelkleedje kropen en op de houten vloer een slagveld ontstond van verdwaalde pepsilresten die hij driftig met zijn ongepoetste schoenen stukstampte tot grauw gruis. 'Ik zit in een hevige strubbeling met mijn story,' had hij haar gemeld toen hij die ochtend belde. Ze had terstond hulp aangeboden, haar schrijvende vriend, maar had zich geenszins gerealiseerd dat hij haar op deze wintermiddag zou beroven van haar mentale evenwicht tijdens zijn strijd met zijn verhaal, zijn story waar geschreven woorden sneuvelden als slappe pepsils, waar gewonde letters dood neervielen bij het zien van een woord. Ze had hem geadviseerd te vertrekken naar de zee, om inspiratie te verkrijgen, met de golven te praten en dat soort gedoe. Nadat ze was bijgekomen na zijn vertrek na zessen, had ze strategisch de stofzuiger over de puin van de pepsils laten gaan en daarna een welverdiend glaasje Slibowitz ingeschonken, in de veronderstelling haar mentale evenwicht weer te terug vinden. Bij de stoel staat ze als ze haar eerste slokje slurpt....