Het was vroeg in de ochtend, waterkoud, en ik wreef in mijn handen om ze warm te houden. Mijn koopwaar stond netjes uitgestald in mijn kraam en de eerste klanten snuffelden al rond op de markt. “Emoties?” zei een vrouw verbaasd. “Jazeker,” zei ik, “ik moet ze allemaal kwijt. Voor heel schappelijke prijzen!” De vrouw bekeek een stuk begrip. “Dat is inderdaad niet duur,” zei ze, “en ik kan best een beetje begrip gebruiken. Doe maar een pondje.” Na die eerste klant volgden er meer, en al snel volgden geluk, verdriet, plezier, haat, angst elkaar in hoog tempo op. Dat gaat lekker, dacht ik, toen ik weer een onsje tevredenheid kwijt kon. Ik merkte dat het nieuwtje over mijn uitverkoop snel de ronde deed, want het werd steeds drukker en tegen het middaguur zag ik steeds meer bekenden verschijnen. “Vroeger vond ik jouw emoties veel te duur,” zei er een, “ik had me er al bij neergelegd dat ik nooit een stuk berusting bij je zou kunnen kopen. Maar nu…” En met een stuk berusting ging hij naar huis. Zo volgden er velen. het leek wel een reünie, vrienden die ik al jaren niet had gezien. Tegen vieren - ik had bijna al mijn emoties verkocht - verscheen mijn vrouw. Ze zag er boos uit. “Wat is dat nou,” zei ze, “weet je niet wat ik me allemaal heb moeten ontzeggen om emoties bij je los te krijgen? En nu gooi je ze te grabbel tegen dumpprijzen.” “Ik wil er vanaf,” zei ik. “Er vanaf…,” zei mijn vrouw verhit, “ze zijn kostbaar.” “Rustig maar,” zei ik, “ze zijn verouderd. Als ik leeggekocht ben, kun je heel nieuwe emoties bij me krijgen. Modern uitgevoerd. Gaan weer jaren mee.” “Ik weet niet of ik daar genoeg voor overheb,” zei mijn vrouw, nog steeds kwaad. “Hier,” zei ik, en ik gaf haar een stuk frustratie en een stuk verlegenheid. “Gratis, omdat jij het bent.” Mijn vrouw bekeek de emoties, en liep er toen mee heen. Ik keek haar even na, maar toen richtte ik me weer op mijn klanten. Ik was bijna los.