Het was een heel vreemd gevoel om het bericht te krijgen dat een onbekende oudoom mij zijn niet onaanzienlijk vermogen had nagelaten. Van de ene dag op de andere was ik van een normaal middenstandspersoontje, tot rijke erfgename gepromoveerd. Op mijn spaarrekening staat een som met een heleboel nullen erachter en mijn zichtrekening staat sindsdien niet meer in het rood. Toch heb ik niet gedanst van vreugde, noch een groot feest gegeven. Ik ga gewoon naar mijn werk, klets met mijn collega's, doe een terrasje met mijn vriendinnen, ga net zo eenvoudig gekleed als vroeger en wandel met mijn hond door de Antwerpse parken. Ik draag mijn geheim alleen, ik houd zorgvuldig verborgen dat ik een fortuin achter de hand heb. En ik ben gelukkig op mijn manier. Jaren geleden heb ik ook geërfd. Aan iedere euro hing een emmer vol tranen. Heel mijn wereld kende mijn verdriet en heel mijn wereld heeft mij getroost. Mijn naïviteit werd mij noodlottig. Van die Euro's is geen spoor meer. Mijn wereld stortte ineen en met veel moeite kroop ik uit het dal van illusies en verwachtingen. Ik zou een boek kunnen schrijven over hetgeen is gebeurd, maar dat doe ik niet. Er zijn al treurige boeken genoeg. Met een hart vol littekens en een brein vol teleurstelling, maar met een vat vol ervaringen bekijk ik mijn tweede erfenis. Lieve onbekende oudoom, nu, een jaar na Uw schenking aan mij, moet ik U eerlijk bekennen dat ik echt niet weet wat ik met al dat geld moet doen. Misschien dat ik over een paar jaar weer wat meer vertrouwen in de mensheid zal krijgen, misschien zal ik integere mensen ontmoeten en zullen we samen iets moois uit de grond stampen. Tot dan zwijg ik als vermoord.