Lieve oom Karel, het is toch allemaal anders gelopen dan u misschien had gehoopt, maar u heeft het ook niet echt slim aangepakt. Had mij, bij leven, een klein berichtje gestuurd, dan had ik het aan u uit kunnen leggen. Ik heb er best wel lang over gedaan om tot deze conclusie te komen, maar ik heb de knoop nu definitief doorgehakt. Het heeft niets te maken met ondankbaarheid van mij, of om u nog een hak te willen zetten voor onze in het verleden ontstane aanvaringen vanwege mijn schulden bij u, die volgens u niet binnen de afgesproken tijd werden voldaan. Nee, oom Karel, het is van een heel andere orde. Ik voelde mij juist zeer vereerd, dat u juist mij had uitgekozen als uw enige wettige erfgename. Eerst dacht ik dat ik droomde, toen dacht ik, dit is een valstrik, maar niets van beide was het geval. De notaris heeft mij uw laatste wil uitvoerig beschreven. Uw woorden op papier ontroerde mij zeer. Hoe u verwoordde trots op mij te zijn, dat ik na alle financiële ellende van de afgelopen jaren toch positief bleef. Er sprak alom waardering voor mij uit uw woorden en dat heeft mij heel goed gedaan. Maar lieve oom Karel de erfenis van het niet onaanzienlijke bedrag, waarvan ik eerst dacht dat het mij de vrijheid en vreugde van mijn leven zou geven, is als een wurgtouw om mijn nek gaan hangen. Mijn familie bekijkt mij nog nauwelijks uit louter jaloezie. Charitatief instellingen en allerlei mensen bellen en schrijven mij onophoudelijk. Het is geen kwade wil dat ik niets zou willen geven, maar ik ben totaal de kluts kwijt, aan wie ik ineens, moreel gezien, allemaal geld verschuldigd blijk te zijn. Oom Karel ik zie door de bomen het bos niet meer. Ik was gelukkig en tevreden met wat ik had en vooral eigenlijk blijkt, met wat ik niet had. Daarom oom Karel stuur ik u hierbij een cheque aan toonder, in de hoop, dat u boven iemand vindt met een totaaloverzicht voor een eerlijke verdeling onder wereldburgers en hun doelen. Rosetta