Lieve oom Henk, Jij hebt mijn leven gered. Daarom deze brief. Ik weet alleen niet of die je bereikt. De eerste maanden waren vreselijk. Natuurlijk was er opluchting, maar waarom moest ik ook jou verliezen? Jij, die er altijd voor me was en mij voorhield om door te gaan. Jij was degene die ik belde als ik niet meer verder wilde, jij was degene die mij de kracht gaf om door te gaan. Jij was degene die mij kwam halen als mama zo kwaad was dat ik bang was voor haar en mijn veiligheid. Je had altijd wel een goede smoes: je had hulp nodig in huis of je kon je tv niet zelf repareren. Wat was ik graag bij je komen wonen, maar dat kon niet. Mijn hoop om op mijn 18e uit huis te gaan vervloog volledig toen mama dreigde dat ze me wat aan zou doen als ik al mijn geld niet op haar rekening zette. Dat geld heb ik nu terug, en veel meer dan dat: mijn geld, haar geld, jouw geld, ik heb nu alles. Alles, behalve jou. Moest dat echt zo? Kon je niet anders dan jezelf samen met mama tegen die boom doodrijden? Waarom moest jij ook mee Henk? Ook al wilde ik dat het anders was gegaan, je hebt me wel gered. Ik woon nu in jouw huis, ik ben geneeskunde gaan studeren en nodig elke week vriendinnen uit. Het is heerlijk om vriendinnen mee naar huis te kunnen nemen, om niet steeds bang te zijn dat ze zien hoe mama werkelijk is. Het is geweldig om voor het eerst mijn eigen plannen te kunnen maken en te doen wat ik wil. Het leven is mooi, dat probeerde je me altijd al te vertellen, maar nu voel ik het ook. Dankjewel. Liefs, Marieke