Schrijfopdracht 126 De wensballon

Beste oom Wim, Het is op de kop af een jaar geleden dat ik zo’n email, in een vreemd soort engels, krijg waarvoor wordt gewaarschuwd: “Ik schrijf namens uw familielid de heer Wim van de Wind. Hij laat een groot vermogen na en wij menen dat u hier recht op hebt. Kunt u contact met ons opnemen?“ Ik weet nog steeds niet waarom ik deze keer wel reageer. Wat is er veel veranderd sinds die mail. Ik ben net terug uit Afrika. Zolang als ik mij kan herinneren is het een grote droom om een leer- werkcentrum op te zetten in Afrika. Als klein meisje noemde ik dat natuurlijk nog niet zo, maar ik wilde wel al jong iets doen in Afrika. Via via krijg ik contact met mevrouw Fatoumata Senghor en mevrouw Adama Bah. Ik leg hen mijn idee voor en ongelooflijk maar waar, zij lopen met precies dezelfde plannen rond. Ze zoeken alleen nog een sponsor. We hebben verschillende malen contact, meestal via Skype. De plannen zijn in een vergevorderd stadium en we willen elkaar eindelijk wel eens in levende lijve zien. Ook op persoonlijk vlak klikt het heel goed. Ik bekijk de grond die ze voorstellen voor de bouw van het centrum, en ik ga langs bij vergelijkbare centra verderop in het land. Ik spreek met jonge werkstudenten die via zo’n centrum serieus kans op een goede baan hebben, en dus in staat zijn om de rest van de familie te onderhouden. Alles wordt degelijk voorbereid en we zijn er klaar voor. Laat de bouw maar beginnen. Om een lang verhaal kort te houden; Oom Wim, ik ken u niet maar ik dank u met heel mijn hart. U helpt mij en ons om een mooie droom waar te maken. Uw dankbare nicht, Sofie van de Wind.