Dag Fredo, Ik hoop dat dit omhoog gezonden bericht je bereikt.. Want laten we eerlijk zijn; als er al iets is na de dood, dan mogen we er toch niet vanuit gaan dat jij op een wolkje harp zit te spelen. Dus als ik een boodschap aan je zou richten, zou ik beter een diep gat kunnen boren en daar deze boodschap in mikken. Dat heb ik nog overwogen, maar Marlie vond het geen goed idee. 'Je weet het maar nooit met zo'n eiland,' zei ze. 'Straks boor je zó diep dat het lek slaat.' Een vreemde gedachte. Alsof een eiland zou drijven. Maar goed. Vrouwenlogica. Je kunt er maar het beste in meegaan. Dat heb ik dus gekocht van je genereuze nalatenschap; een eiland. Onbewoond. Tropisch. Ver weg van alles. Ook een beetje op aanraden van Victor Bravenboer van het getuigenbeschermingsprogramma. Want ja, ik was wel degene - en dat kon jij natuurlijk niet weten toen jij je testament liet opstellen - die justitie tipte over jouw onderduikadres. Sorry. Maar ik deed het niet uit eigengewin. Niet dat ik niet wist ik jouw enige erfgenaam was, maar ik kon niet weten dat jij je dusdanig zou verzetten dat het arrestatieteam genoodzaakt was je definitief uit te schakelen. Volgens Bravenboer zouden bepaalde leden van 'de familie' me toch in het vizier hebben. Deze aankoop hadden we als oplossing al op het oog. Marlie komt hier helemaal los. Nicole en Angela ook. Als secretaresses van het notariskantoor van Zeis & Doodgraver leken ze een beetje nuffig, maar ik zag toch dat hun wulpse vormen bevrijd wilden worden van de knellende mantelpakjes. Win-win, vonden we. Hier dartelen ze de hele dag rond zoals moeder natuur hen geschapen heeft. We vervelen ons niet, zal ik maar zeggen. Dank je, Fredo.