‘Sorry dat ik je stoor, maar ik moet even iets heel belangrijks vragen…’ ‘Ja?’ Ik draai mijn hoofd, nieuwsgierig naar wie het lef heeft mijn dinertje te storen. Achter mijn stoel staat een man met mijn boek in de hand. ‘De familie die U beschrijft in uw boek, zijn dat de mensen die hier gezellig met u zitten te tafelen?’ Ik slik mijn stuk hertenfilet weg, kijk om tijd te winnen naar mijn bord. Dat is leeg. Nog eens de vork in mijn mond steken zou onnozel zijn. Rondkijkend, zie ik aan de verraste blikken van mijn tafelgenoten dat liegen geen zin heeft. Ik knik, eerder een buiging, eigenlijk. ‘Pa, heb jij een boek geschreven? Over ons? Mag ik even kijken?’ Mijn dochter, meteen enthousiast, grijpt naar het boek. ‘”Erfpijn”, vreemde titel. Waarom wisten we niet dat je een boek hebt uitgegeven, pa?’ Het eerste verwijt, nu komt waarvoor ik gevreesd heb. Ze leest hardop de achterflap: ‘In deze roman worden scène na scène familiegeheimen onthult die al generaties lang de leden van de familie van elkaar vervreemden. We lezen hoe de grootvader de frustratie, die zich van jongs af aan heeft opgebouwd, op bizarre manier uitleeft op zijn hulpeloze dochter. Later wordt de ik-figuur geconfronteerd met een partner die uit elkaar valt in verschillende persoonlijkheden, die ieder op hun manier de traumatische jeugdervaringen beetje bij beetje onthullen. Dit stelt niet alleen de relatie met zijn vrouw op de proef, maar tevens met zijn kinderen, met zichzelf en met een wereld die onbetrouwbaarder is als hij dacht.’ ‘Pa, dat doe je toch niet, de vuile was buiten hangen?’ Mijn oudste zoon ziet wit van woede, veegt zijn mond af met zijn servet en smijt die op tafel. De jongste staat op, pakt zijn kinderen onder de arm en verdwijnt. Mijn vrouw kijkt me verbijsterd aan en volgt hem. Ik zit verslagen op mijn stoel. De onbekende staat nog steeds achter mij. ‘Ik ben van de uitgeverij,’ zegt hij, ‘de eerste druk is al uitverkocht. Zullen we een tweede druk maken?’