Het etentje De stalker ‘Daar is ze weer!’ mompelt Sebastian. Sinds kort is hem opgevallen dat hij wordt achtervolgd. Waar hij gaat of staat verschijnt ze. Schichtig kijkt hij op zij. Haar gezicht ziet hij niet. Ze loopt op hakken en draagt altijd een capuchon. Nu loopt ze aan de andere kant van de straat. Hij loopt snel verder en is doodmoe. Opeens hoort hij het getik van naaldhakken en draait zich om. De vrouw met de capuchon is het niet. Hij wordt ingehaald door een vrouw die net als hij haast heeft. Opeens wordt hij boos. Ik kan toch zo niet blijven doorlopen, denkt hij. Waar ik eigenlijk moet zijn, ben ik voorbij gelopen. Onverwachts staat hij stil. Hij kijkt naar rechts en ziet haar doorlopen. Het is nu of nooit. Hij staat voor de ingang van een restaurant en gaat naar binnen. Regelrecht gaat hij naar het herentoilet en frist zich op. Na tien minuten gaat hij naar binnen. Aan tafel zitten leeftijdgenoten. Hij tikt op de schouder van een blond meisje. ‘Mag ik je wat vragen? vraagt hij aan haar. Iemand achtervolgt mij een tijdje. Mag ik je eventueel zoenen als ze mij hier vindt? Je bent voor even mijn vriendin.’ ‘Ik zie al iemand aankomen lopen’ zegt ze. ‘Is het goed dat ik je nu alvast een zoen geef. Je weet het maar nooit’ zegt ze weer. Haar vrienden moeten lachen om hetgeen ze zegt. Ze trekt hem naar zich toe en geeft hem een kus. Vrijwel direct trekt ze haar capuchon over hun beider hoofd. Meteen raakt hij in paniek. ‘Jij hier! schreeuwt hij tegen haar. Ze lacht hem uit. In paniek rent hij weg. Hij loopt een paar lege stoelen omver en de ober met een dienblad met glaswerk. Hij hoort het geluid van gebroken glas en rent de deur uit die met een klap achter hem dicht slaat. Van haar is hij zeker nog niet verlost. Dat is een ding dat zeker is.