# 125 - De vriendenclub

‘Geef toe Mia, je pantoffelheld ziet eruit als een verzopen zwijn.’ Zijn alcoholadem dringt mijn neusgaten binnen, maar Steven spreekt verontrustend nuchter de woorden uit. Frans hapt naar adem. Ik schud het hoofd, het gezellig samenzijn is omgeslagen naar een vat vol beledigingen, en schenk het glas van Steven bij. De inkijk in mijn bloesje maakt hem gretig, zijn hand glijdt naar mijn bovenbeen. Een vuistslag op tafel en kletterend bestek leiden hem af. ‘En jij bespringt iedereen die een rok draagt.’ De ogen van Frans zijn even bloeddoorlopen als zijn biefstuk saignant. Hij steunt op tafel en wankelt overeind met gebalde vuist. Steven mag een dreun verwachten. Vanuit mijn ooghoek zie ik de kelners een stap dichterbij zetten. ‘Met een vrouw als de jouwe is dat niet moeilijk. Ze is lekker. Je herinnert je dat toch nog, dat ze lekker is?’ Steven is ook gaan staan. Mia hapt hoorbaar naar adem. Frans kijkt haar aan met toegeknepen ogen. ‘Welja,’ bevestigt Mia met haar kin omhoog. Haar handtas klemt ze verdedigend tegen haar buik aan. De anderen en ik happen unaniem naar lucht. Gelukkig doet de alcohol tijdig zijn werk, Frans zakt door zijn benen. ‘En jullie,’ Steven draait zich met een ruk naar Dimitri en zijn vriendin, ‘Al die nepvertoningen van een gelukkige relatie. Gezellig zitten wezen, maar stiekem met anderen omgaan. En je laten betalen.’ Dimitri’s ogen en de mijne kruisen elkaar. ‘Profiteurs zijn jullie. Op geld belust,’ Stevens lip krult van misprijzen. ‘Steven,’ ik sta recht en leg mijn hand op zijn arm maar hij schudt me af. ‘Jullie verdienen het op de rug. Je weet toch dat Dimi het ook met mannen doet?’ Het wordt een gewoonte, dat naar adem happen. ‘Sorry dat ik stoor. Ik moet iets belangrijks vragen.’ Mijn opluchting om de onderbreking zakt weg als een hand zwaar op mijn schouder drukt. ‘Eerder zeggen.' Twee ogen kijken me doordringend aan. Ik glimlach en zwaai mijn haar naar achter. ‘Ga gerust je gang, nu we toch bezig zijn,’ grijnst Steven. Voor de onbekende verder kan gaan, slaat Steven zijn glas wijn in enkele slokken naar binnen. Onze ruziestoker stuikt neer en Frans slaagt er tegelijkertijd in recht te komen, een blik vol haat op Steven en zijn vrouw. ‘Shit.’ De vreemdeling schiet naar voren, knielt neer en voelt de pols van Steven. Ik kijk verontschuldigend op mijn horloge, ‘ik moet ervandoor jongens,’ en neem mijn handtas. ‘Dat zal niet gaan, mevrouw.’ De man staat sneller dan verwacht rechtop. Ik knipper maar mijn charmes werken niet op hem. Er komen kelners op me af. ‘U wordt ervan verdacht madam te zijn, en afnemer van GHB. Steven Driessens wist hiervan. En u wist dat hij het wist. U komt hier niet mee weg.’