“Hebben jullie de nieuwe opname op kamer 34 al gezien? Arme vrouw, doodsbang voor artsen, en die borst is gigantisch omdat ze niet durfde te komen." “Ja, ik stond gisteren op die kamer, ongelofelijk, er zitten hele kraters in die borst en je ruikt de geur van dood vlees zodra je in de buurt komt. Je zou het maar aan je lijf hebben.” Ik neem nog een hap ravioli en geniet van de romige gorgonzolasaus. Heerlijk om gewoon over je werk te kunnen praten zonder dat iedereen zijn of haar eetlust verliest. Dan voel ik iets tegen mijn schouder stoten. Ik draai me om in mijn stoel en kijk naar een bleek, mager meisje. Ze heeft haar groene jas over haar linkeronderarm hangen en knijpt met haar rechterhand hard in de jas en in haar arm. “Sorry dat ik je stoor, maar ik moet even iets heel belangrijks vragen,” fluistert ze. “Ik hoorde dat jullie verpleegkundigen zijn en…” ze lijkt hulpeloos te zoeken naar woorden. Aan de andere kant van de tafel slaakt Marleen een hartgrondige zucht. Katinka kijkt het meisje geïrriteerd aan. “We zijn nu niet aan het werk, ga maar naar je huisarts. We zijn nu vrij en doen niet aan hulpverlening buiten werktijd," zegt ze. Het meisje trekt haar rechterhand, waarmee ze haar jas in haar linkerarm duwde, terug, de jas glijdt op de grond en iedereen schiet zonder aarzeling in actie. Ik roep dat ze moet gaan liggen, duw haar op de grond en druk met mijn volle gewicht mijn handen in haar elleboogholte. Katinka rukt het tafelkleed van de tafel naast ons waarbij de borden, de glazen en het bestek met luid gerinkel op de grond vallen, maar Katinka heeft alleen aandacht voor het tafelkleed en de arm van het meisje, waar ze deze strak omheen wikkelt. Achter ons hoor ik Marleen aan de telefoon met de ambulance. "Arteriële bloeding in de linkeronderarm."