#125 De daghap. Aan een tafeltje eet ik met de mensen van de sjoelvereniging. Iemand vraagt mij wat, er staat een man achter mij. 'Waarom nu?' zeg ik. 'Omdat het belangrijk is voor mij, sorry dat ik je stoor,' zegt hij. Het restaurant is klein. Tafeltjes staan dicht bij elkaar en jassen hangen over leuningen van stoelen. 'Hé man, kom effies later, we benne nog aan het toetje,' zegt Jan die tegenover mij zit. Jan doet de administratie van de sjoelvereniging, hij leeft voor de club en woont al jaren in Amsterdam West. 'Kom zo maar terug, we moeten nog vergaderen,' roept Annie die naast Jan zit. Ze neemt een hap van haar toetje, de slagroom blijft wat achter in haar mondhoek. Haar lippen zijn iets te rood gestift. Dat doet ze voor Kees waar ze een oogje op heeft. Kees verzorgt de sjoelbakken en zit rechts van mij. 'Ik ben zo klaar, ik wil heel even wat zeggen,' zegt de man. Die stem, denk ik. Wie had zo'n stem? En dan weet ik wie het is. Godallemachtig, hoe kan dat nou hier in Amsterdam? Ik doe mijn sjaal af en wrijf over mijn gezicht. Vlammen slaan mij uit. 'Kan die ventilator wat harder,' schreeuwt Karel die naast Annie zit, 'ze hep weer een opvliegerd!' De rondrennende ober knikt. Blijf kalm, zeg ik tegen mijzelf, net doen of je hem niet kent. Niet kijken. Ik neem een slok witte wijn en verslik mij. Ondertussen jaagt mijn verleden als een hogesnelheidstrein door mijn geest. Ik zie mijn dochter, ik denk aan Maasstricht, ik race terug in tijd. Ik hoest hevig en hap naar adem. 'Kijk nou ellendeling, ze schrikt van je, ga toch effe een straatje om man'! Kees staat op en wrijft over mijn rug. 'Laat dat wijffie nou even met rust, kom zo terug, zijn wij ook klaar met onze besognes.' Hij loopt sloffend terug naar zijn stoel. De man belooft weg te gaan. Maar zo terug te komen. Kees steekt zijn duim omhoog. Dan voel ik zijn gezicht weer vlakbij mij. 'Een ding wil ik weten, Marjan,' zegt hij, 'heb je het gehouden?'