wekelijkse schrijfopdracht #124: motto Ik heb een nieuw motto en dat motto luidt: Pleur Op. Ik denk dat ik het op een tegeltje schilder, dat ik naast mijn voordeur hang. Met een vergulde rand. Dat ik het in kruissteekjes borduur in een kunstig kleedje dat ik op kantoor aan de wand prik. Met bloemmotieven omgeven. Dat ik het laat tatoeëren, niet één keer, maar minstens tien, en dan ook in spiegelbeeld op mijn voorhoofd. Mochten mensen dan nog denken dat ik het niet meen, dat ze me toch met hun goedbedoelde raad, hun hulp, medeleven, begrip en wijze woorden moeten steunen, dan kan ik ten minste mezelf er steeds weer aan herinneren dat ik ze echt niet wil zien. Niet wil horen. Zodat ik weet wat ik ze zeggen moet. Pleurt toch allemaal op. En zodat ik me niet meer kan vergissen, als jij weer op mijn stoep staat.