De Waal, de grootste arm van de Rijn, stroomt mooi en breed langs Nijmegen, soms rustig, soms behoorlijk wild, soms hoog, soms laag. Water dat nooit verveelt: de kleuren die van groen naar grijs en blauw veranderen, afhankelijk van het weer en de luchten, met alle kleurschakeringen daartussen. Aan de overkant zien we het nieuwe eiland, links en rechts van ons de spoorbrug en de waalbrug. Hoeveel mooier wil je nog wonen? Wij niet. Wij zijn opgegroeid in de oude stad Delft. Terug naar een oude stad, dat is wat wij wilden. Niet terug naar het westen: daar is het veel te druk. Waar ik ooit, zwoegend tegen de wind in, langs koeien fietste, wonen nu mensen. Vanaf dag één hebben wij het gevoel: oké, het is niet Delft, maar boy, oh boy, wat is dit een heerlijke stad. De sfeer is gerelaxt, Bourgondisch, er zijn theaters, van de honger zal je niet omkomen, er zijn musea, galeries, een paar prima wijnwinkels en er wordt zelfs bier gebrouwen. De architectuur is mooi (al zijn er uitzonderingen). Zelfs de nieuwbouw in de benedenstad ademt eerbied voor het verleden. Het verleden: met een beetje fantasie zie je de kaai langzaam veranderen van een rivierstrand naar aanlegsteigers en naar een stenen wal. Je ziet de vissersboten het strand optrekken. Je ziet de handelsboten aan de steigers liggen. Je ziet de drakars binnenvaren en de Noormannen plunderen. Ja, ik weet ook wel dat je dit niet echt kunt zien maar bij een fantastische stad mag je de fantasie zijn gang laten gaan. Wij gaan hier niet meer weg: dit is voortaan onze stad.