#124 Liefde maakt blind

“Dat zou wat zijn Anouk, gewoon struikelen om de liefde van je leven te vinden!” Ik kijk van het televisiescherm naar mijn vader en begin te lachen. Ik zie het helemaal voor me. “Ja en dan vraagt hij me gelijk ten huwelijk en leven we nog lang en gelukkig, dát zou wat zijn!” “Denk maar niet dat iemand jou ten huwelijk kan vragen zonder eerst langs mij te komen." “Natuurlijk niet papa, ik zou hem eerst aan jou willen voorstellen.” Hij slaat een arm om me heen en trekt me tegen zich aan. Ik leg mijn hoofd op zijn schouder. Een warm, ontspannen gevoel trekt door me heen en ik glimlach. Dit is zo’n heerlijk moment. Samen op de bank film kijken met een sapje, de hele avond samen zijn zonder stress, dit zou ik elke avond wel willen. Hoe kon het ooit in me opkomen om thuis weg te gaan? Ik ben nergens zo veilig en geliefd als thuis, mijn ouders zijn er altijd voor me, het zou mijn hart breken om bij hen weg te gaan. Die docente overdrijft. Dat hij me af en toe slaat, mijn arm zo hard vastgrijpt als hij dronken is dat ik er een blauwe plek aan over hou (die overigens na een week alweer weg is), dat hij dreigt me te vermoorden als ik thuis weg ga. Dat doet hij uit liefde, hij houdt van mij, daarom doet hij dat. Zij begrijpt dat niet. Ik zou nooit bij hem weg kunnen gaan en hem teleur kunnen stellen, dat is onmogelijk.