Iemand die mijn gedachten niet zou kunnen lezen, zou zeggen dat ik een stalker ben. Zelf zou ik zeggen dat ik het doe omdat ik niet anders kan, het zit niet in mijn aard. Daarom kijk ik overal waar ik kom om me heen om te zien of zij er ook is. Nooit ben ik een man van woorden geweest, ik haat praten. Ik heb geen flauw idee hoe ik een gesprek moet openen om een meisje beter te leren kennen. Altijd ben ik bang dat ik iets stoms zeg, dat ze me raar aankijkt en uitlacht, dat mijn kansen verkeken zijn. Het is vaak genoeg gebeurd dat ik een vriendin vertelde hoe ik me voelde, en dat we sinds die dag geen vrienden meer waren. Dan was er steeds die gênante lach wanneer ik haar tegenkwam op de gang. Nu is het weer zo. Ze zit daar met haar rug tegen een appelboom, haar blonde haren over haar schouders hangend, een boek lezend. Ik ken het boek, een van mijn favorieten. En ik zit op het bankje, mijn knieën hoog opgetrokken, mijn boterham etend. Ik kijk naar haar om te zien of zij naar mij kijkt om te zien of ik naar haar kijk. Nu snap ik het zelf ook niet meer. Is dat ook niet wat liefde is? Toch moet het anders. Ik kan niet mijn hele leven als een stalker om me heen blijven kijken. Dan loop ik een blauwtje, dan doet dat pijn, maar dan is er altijd morgen weer een nieuwe dag. Dus ik sta op, ik loop naar haar toe. Ik sta even stil voor haar, grijp dan naar een tak. Ik pluk een appel. Ik geef hem aan haar, even lijkt ze verward, maar dan glimlacht ze.