Een groter contrast bestond bijna niet, die witte garagedeur en de zwarte verf. Verf die mijn vingers aan elkaar deed kleven. “Kom hier, hoe heb je je handen zo vies kunnen krijgen?” Ze keek me met grote zorgelijke ogen aan. “De oppas staat zo voor de deur en jij hebt je schoenen nog niet aan,” zei Suus gisteravond. Wie wou er dan ook naar buiten? Ik niet. “Kleine Nick is in goede handen en wij moeten er echt even tussenuit. Zie het als een eerbetoon aan je vader.” Ze was ontzettend lief voor me. Al weken, terwijl het voor haar ook niet makkelijk moest zijn. Ik bekeek de kaartjes van het Amsterdams volkstheater. Een eenakter over een jongeman die zijn vader verloor aan de ziekte ALS. Hoe had het kunnen gebeuren dat mijn vader in negen maanden tijd van een energieke man was veranderd in een doodzieke oude opa en was overleden? Wie kon daar een antwoord op geven? Als een zombie had ik naast haar gezeten en de beelden langs me heen laten gaan. Mijn vader was dolgelukkig toen hij het nieuws hoorde. Hij zou opa worden. Suus en ik vertelden het hem terwijl hij net van zijn huisarts kwam, hij hoestte zo verschrikkelijk. Twee weken later werd hij opgenomen in het ziekenhuis en daarna had hij van de oncoloog een draaideurcontract gekregen. Op de dag dat Nick was geboren had hij een ‘goede’ dag gehad. De tranen stonden in zijn ogen en hij vertelde wat hij Nick allemaal zou laten zien. De jongeman vertelde over zijn vader, welke relatie ze hadden gehad. Hij vertelde over de lichte - en de zware kanten van hun leven. En ik had alleen de laatste woorden onthouden. De laatste woorden voor het doek dichtging. “Leipe shit ouwe.”