'Wat stinkt die shit,' zei Jorrit. Henrik lachte. 'Je wilt niet weten hoe de schuur stonk. Gelukkig woon ik niet in een rijtjeshuizenbuurt, jongen. Niemand had er last van.' Jorrit wees op de thermometer die hij in de pan hield. 'Precies zeventig graden, ouwe. Die zooi moet nog een half uurtje inkoken, schat ik.' Ze stonden dicht naast elkaar in de keuken, hun hoofden licht gebogen boven de pan met pruttelend vocht. Hendrik had de gedroogde planten uit de schuur gehaald nadat hij van zijn kleinzoon een whatsapp-bericht kreeg met de vraag: past het, ouwe? Hij appte terug dat het paste en een half uur later trok hij op advies van Jorrit keukenhandschoenen aan en versneed de planten. 'Oogstfeest,' zei hij, en knipoogde. Ergens vond hij het ook nog wel een beetje spannend, ja, avontuurlijk zelfs. Hij voelde zich jaren jonger terwijl ze zo bezig waren. Even vergat hij zijn reuma en de nare bijwerkingen van de morfinepleisters. Jorrit was voor hem gaan struinen op internet. 'Joh, je moet aan de wiet,' zei die toen hij hem zijn wekelijkse bezoek bracht. Hij had zijn gsm onder Hendriks neus gehouden en gezegd: 'Hier, lees maar eens. Allemaal positieve ervaringen.' Jorrit had zaadjes geregeld en Hendrik had die binnenshuis gepoot in bloempotten. Na twee dagen verschenen er al sprieten boven de grond en een paar weken later moest hij de planten buiten zetten vanwege de indringende lucht die ze verspreidden. Aan het eind van de bloeitijd sneed hij ze, op advies van Jorrit, bij de stengels af en hing ze te drogen in de schuur. 'Kijk, het is nu genoeg ingekookt. We gaan er olijfolie bijgieten, dan is het klaar en kun je er een mooie tijd mee vooruit.' Ze goten de met olie verdunde wiet in gereedstaande flesjes en schroefden daar pipetjes op. Jorrit klopte hem op de schouder en zei: 'Succes ermee, opa. Ik hoor nog wel hoe het je bevalt. En met één druppel beginnen, hè. Doei.' En weg was hij. Op de scooter. 'Ik voel me net een drugskoerier,' lachte hij nog. Hendrik was met hem meegelopen om de schuurdeur te sluiten. Hij schoot in de lach. Op de schuur stond met grote letters in graffiti: Leipe shit, ouwe - met een smiley. Wanneer had dat jong dat nou weer geflikt? Sprekend zijn vader. God, wat miste hij die.