Sinds zijn prille jeugd was Maarten gefascineerd door schuurtjes. Hij was bevriend met de buurjongen die op het gelijkvloers woonde. In de grote tuin stond helemaal van achteren, verscholen achter lage struiken en hoge rododendrons een leuk exemplaar. Bij slecht weer speelden ze daarin en kwam de mamma van Dirk pannenkoeken brengen. Maarten die op de tweede verdieping woonde, krijgt nog steeds een warm gevoel als hij aan die gezellige namiddagen terugdenkt. Zijn moeder had, zo als altijd, alles goed overdacht: Op het gelijkvloers kwam iedereen met vuile voeten binnen en kon je conciërge spelen voor alle bewoners. Op het hoogste verdiep was het in de zomer te warm en de winter te koud. Op het eerste verdiep hoorde je alle straatgeluiden. Wanneer Maarten thuiskwam keef ze: ”Zie nu toch eens, jij met je vuile schoenen altijd!” Dan rende zijn moeder naar haar geliefkoosde schoonmaakartikelenkast en begon ijverig te dweilen. Met een glimlach rond haar mond. Het kijven en dweilen maakte haar klaarblijkelijk gelukkig. Ze deed het de hele dag. Zijn vader, een stille, introverte man zat meestal achter zijn bureau. “Wat doe je, Pap,” had hij eens gevraagd. “Cijferen, jongen, cijferen. Ik doe de boekhouding voor mensen die daar geen tijd of zin voor hebben.” “En doet U dat dan wel graag?” Vader had hem een afwezige aai over zijn bol gegeven en was daarna in gepeins verzonken. Via een oersaaie puberteit gleed Maarten in een oersaaie volwassenheid en daarna in een uitbundige midlifecrisis. Het lot was hem goedgezind en liet hem op het gelijkvloers belanden waar hij heerlijk op vuile schoenen rondklotst. Af en toe bezoekt hij zijn ouders en grinnikt voldaan wanneer hij zijn graffiti ziet.