Allen dank voor jullie reacties. Ik heb het landschap in het hoofd van de ik-persoon willen schetsen. Het centrum is de plaats voor alle dagelijkse zaken: werk, relaties onderhouden, opvoeden. Het buiten is de plek van reflectie en dromen. Onafgebroken het verkeer regelen is een metafoor voor het spitsuur van het leven (mag dat, een metafoor van een metafoor?). Nadat het spitsuur van het leven wat aan het aflopen is, komt de ik-persoon weer op plekken waar hij als kind ook geweest is. @Mili, ik vind verstrengeling van tijd en generaties inderdaad wel een intrigerend thema. En zonen? Ik heb niet anders. Dat is gewoon mijn referentiekader. @Connie, geneer je niet om te zeggen dat je mijn verhaal niet gelijk doorgrondt. Ik ben op zoek naar wat werkt en wat begrijpelijk is, dus die feedback is relevant voor mij. @maddbrug, Ik probeerde hem mijzelf te vertellen. Naar analogie met jezelf laten zien, jezelf tonen, en jezelf laten horen. Ik zal die zin vaker gebruiken, dan kun je eraan wennen. @Angus, in eerste instantie wilde ik de ouders van de ik-persoon verhullend laten praten over een groot geheim. En dat de ik-persoon veel later achter de ware aard van de 'leipe shit' kwam. Maar dat verhaal kreeg ik niet rond (niet het goede type fantasie denk ik). Dus toch maar die ingetogen invulling.