De papieren deur stond opgesteld. Elk jaar werd men uitgedaagd er doorheen te stappen vanaf de kant, van het door iedereen en door God verlaten dorp. De overtuiging dat daar op deze avond boze geesten rondwaarden was algemeen bekend en had menig griezelverhaal opgeleverd. In het zwart gekleed en hun gezichten beschilderd als “De Schreeuw” van Munch liepen Nienke en Bart naar het bewuste dorp. Het door de maan verlichte en door natuurkrachten scheefgetrokken kerkje met een door wilde planten overwoekerd kerkhof, lokte ze dichterbij te komen. Slierten mist waaierden als geesten over de grond tussen de nog als grafzerken te herkennen stenen door. ‘Dit moeten dus die geesten voorstellen’, spraken zij enigszins spottend. Een griezeleffect bleef uit, er gebeurde niets, slechts hun adem verdween als mistwolkjes. ‘We moeten dichter bij een graf gaan staan’, fluisterde Nienke. ‘Oké, maar kijk uit dat we er niet invallen’, zei Bart die zich een dergelijk verhaal kon herinneren. Van de grafzerk die net zo scheef als het kerkje stond, probeerde Nienke een klimplant van de steen los te rukken, toen plotseling een beest krijsend door de lucht fladderde en hun hartslag deed overslaan. ‘Het was een vogel’, concludeerde Bart. Maar het griezelgevoel was toch licht ontwaakt. Nienke citeerde: ‘Rust zacht lieve vader, te kort geleefd, en onze lieve …’, de rest bleek onleesbaar. Ondanks alle ingrediënten om te griezelen, raakten zij gaandeweg op hun gemak, hetgeen ze zelfs enigszins overmoedig maakte. ‘Die daar moeten we nog lezen’, riep Nienke en wees naar de enige zerk die nog rechtovereind stond. Er stond echter geen letter op. Ondanks het summiere licht werd ineens een gat zichtbaar. Een hand kwam er uit omhoog en maakte een uitnodigend gebaar, waardoor hun hart een moment stil stond. Even later volgde er weer een gebaar, geïrriteerd, van; ‘komt er nog wat van.’ Op dat moment keken zij elkaar aan. Schreeuwend renden zij het kerkhof af, het dorp door. Zonder naar elkaar te durven kijken renden ze op de papieren deur af en stormden, als helden, door het scheurende papier de, voor hun, van nep griezelgeluiden voorziene straat in.