Met een schok zet mijn borstkas zich uit en stroomt de koude, stoffige lucht mijn lichaam binnen. Even blijf ik stil liggen, genietend van de beweging van de adem in mijn lijf. Dat heb ik al precies een jaar niet meer gevoeld. Dan open ik mijn ogen en rek ik mijn lichaam uit. Ik breng mijn armen boven mijn hoofd en hoor mijn botten kraken. Mijn stijve spieren doen pijn van de beweging. Ik sla mijn benen over de rand van het bed en sta voorzichtig op. Ik kijk om me heen naar de donkere ruimte en het grote hemelbed, groot genoeg voor twee personen. Even later sta ik buiten en mijn mondhoeken gaan uit zichzelf omhoog. De kruidige geur van pompoensoep, het geroezemoes van groepjes mensen, het gegil van opgewonden kinderen en de aanblik van papieren vleermuizen vervullen me met vreugde. Dan herinner ik me wat mijn missie is en scan ik de mensen. Mijn oog valt op een lachende, gespierde jongen die op een van zijn vrienden springt om hem te laten schrikken. Dat is hem. Ik ga vastberaden op hem af, kijk hem recht in de ogen en zeg: “de accu van mijn auto is leeg en ik moet op tijd thuis zijn, zou je mij kunnen helpen?” de jongen kijkt me aan met een uitdrukking van verwondering en ten slotte verlangen. “Natuurlijk, waar sta je?” Ik glimlach, pak zijn hand en leid hem het steegje in. Met een snelle beweging sla ik zijn hoofd tegen de muur, waarop hij in elkaar zakt. Ik neem hem mee naar binnen met een warm en tevreden gevoel. Het komende jaar zal ik niet alleen zijn. Ook hij zal niet meer ademen tot de volgende Halloween.