Ik gaf het snoep aan de kinderen en vroeg aan Hans hoe het met zijn vader was. “Prima, hij had al heel snel weer een baan, nu alweer vijf maanden, en voelt zich helemaal op zijn plaats.” Het was bijna veertig jaar geleden, laatste jaar middelbare school. Mijn ego zei me dat ik de verantwoordelijkheid niet aankon, dat ik voor mezelf moest kiezen, en dat dat een verstandig besluit was. En later heb ik altijd mijn geweten gesust: alles was toch goed gekomen, iedereen was toch gelukkig. Maar altijd als ik Hans zag – en meer nog toen hij zelf een gezinnetje kreeg – besefte ik wat een ongelooflijk stomme zak ik was. “Goed om te horen. Hij verdient het.” Hans liep weer met zijn kinderen mee, ik deed de deur achter hem dicht en kon mijn masker weer afzetten.