opdracht # 121 - moorddadig

Ze was nog nooit zo kwaad geweest. Op de avond van Halloween had hij haar laten staan. In haar vermomming waar ze dagen aan had gewerkt. “Vergeten”, zei hij laconiek toen ze hem erop aansprak. “Vergeten? “ Klonk het in haar kolkende binnenste. “Me hoela.” Ze had hem wel herkend onder het clownspak terwijl hij met de andere feestgangers joelend door de zaal rende. Ze had wel gezien hoe zijn ogen gretig over de borsten en billen van haar rivalen gleden. Na een paar slapeloze nachten was ze tot de conclusie gekomen dat ze hem ging vermoorden. Op een afschuwelijke, pijnlijke manier. De meest afgrijselijke dood die je maar kon bedenken. Ze zou toekijken terwijl hij kronkelde van de pijn en oorverdovend zou gillen. Nee, er zou geen medelijden in haar anders zo zachte natuur zijn. Ze zou hem hard en meedogenloos nog een paar schoppen in zijn onderlijf geven, op de gevoelige plek die ze zo goed had leren waarderen. Urenlang zou ze hem laten lijden, zoals zij nu leed onder zijn onverschillige houding. De gedachten aan de monsterlijke dingen die ze ging doen maakten haar vrolijk. De knagende pijn in haar hart nam af. Het laatste restje pijn zou verdwijnen wanneer hij bloedend en zieltogend op de grond voor haar zou liggen. Naakt, gekneusd, met starende ogen waarin het gretig verlangen naar borsten en billen verdwenen was. Ze kreunde zachtjes van genoegen en voelde hoe haar geslacht met haar meeleefde. Haar wraak zou zoet zijn en haar genoegen zou tot een hoogtepunt leiden. Ze verzamelde alle messen die ze maar kon vinden. Het afmaken zou in het park gebeuren, vanavond, wanneer hij op weg was naar de avondschool. Het was donker om die tijd en de wandelaars zouden rustig voor de televisie zitten terwijl zij haar eigen thriller ging uitvoeren. Ze stond op een hoogte achter een boom. Uit het niets zou ze boven op hem springen. En steken, steken, steken. Ze begreep niet waarom ze zelf zo”n stekende pijn voelde terwijl ze tegen de grond sloeg. Het mes van haar verkrachter raakte haar dodelijk.