#120 Dezelfde winkelstraat

Gehaast loop ik door de winkelstraat. Ik wil nog koken en eten voordat ik naar de yoga ga en moet nu echt opschieten wil dat nog lukken. Uit het niets duikt een kleuter voor me op. Ik blijf abrupt staan, zo abrupt dat ik bijna over het kind heen val. Terwijl ik scherp inadem hervind ik mijn balans. Het kind kijkt niet eens naar me op. Een vrouw met een lange jas, de moeder, kijkt verwijtend naar mij – alsof ik dat kind in de weg liep, in plaats van dat kind mij. Het kind wijst enthousiast op de etalage van de Intertoys en roept: “mama, dat is de beste winkel, daar wil ik heen!” de moeder volgt het kind de winkel in. Geërgerd loop ik verder en manoeuvreer ik me door de winkelende gezinnetjes heen die allemaal even traag en onoplettend zijn. Ik wil alleen maar op tijd bij de yoga zijn, is dat nou echt teveel gevraagd? Uitgelaten loop ik langs de etalages, de een nog mooier ingericht dan de ander. Misschien kinderachtig, maar het mooiste blijf ik de speelgoedwinkel vinden, met de uitstallingen van knuffels, geweldige lego-bouwsels en pratende poppen. Vanavond ga ik naar de yoga, maar morgen ga ik daar naar binnen om een cadeautje te kopen voor mijn nichtje. Oké, ik geef toe, ook om zelf rond te kijken wat er nu weer allemaal voor moois bedacht is. Soms denk ik dat ik nooit volwassen ben geworden, ik heb evenveel zin in de kerst als een klein kind. De voorbereidingen in alle straten, winkels en huizen zien alleen al is veelbelovend. Een kind roept vol enthousiasme naar zijn moeder dat hij naar binnen wil en zijn moeder volgt hem de winkel in. Overal lopen opgewonden kinderen, het is bijna vakantie, bijna kerst, er mogen cadeautjes uitgezocht worden en het gaat vannacht sneeuwen. De vrolijke verwachting van een heerlijke kerstvakantie hangt hier in de lucht en ik geniet met volle teugen. Met snelle pas haast ik me door die verdoemde, drukke straat met commerciële winkels met hun overdreven kerstspullen. Dit is de snelste weg naar huis, maar ik heb er binnen een paar meter al spijt van dat ik niet de omweg heb genomen. Overal lopen gezinnen, moeders met kinderen die lachen, aan moeders hand lopen, jengelen dat ze naar huis willen, verrukt naar de speelgoedwinkel rennen en smeken of ze iets mogen uitzoeken. De moeders zijn nog erger dan de kinderen, de moeder met de rode sjaal die glimlachend haar kind optilt en sussend zegt dat ze bijna thuis zijn, de moeder met de lange jas die haar kind vrolijk de winkel in volgt en de moeder die haar kind een lolly geeft. Allemaal dingen die ik nooit gehad heb en nooit meer zal krijgen. De pijn snijdt door me heen, mijn binnenste lijkt te bevriezen en ik slik de tranen weg. Kutgezinnen, kutkinderen, die wel hebben wat ik zo graag had gewild. Nog voordat ik de straat uit ben barst ik in tranen uit.