# 120 - Momenten

09.00 Een trein met vertraging, dit is België. Ik versnel mijn pas. Met mijn tas onder de arm geklemd, trek ik mijn jasje strakker. Onder de flap merk ik een vlekje op mijn bloes. Shit. Zouden ze daarop letten bij een sollicitatiegesprek? Knoopje dicht maar. Blip. Mijn hand gaat naar mijn jaszak maar blijft in de lucht hangen. Niet. Doen. Google Maps laat alles eenvoudiger uitschijnen. Ellende. Waarom moet alles er steeds hetzelfde uitzien? Waar moet ik zijn? Nummer - Ik kreun inwendig, mijn geheugen laat me al sinds deze morgen in de steek. Ik wil mijn tas opendoen en sta abrupt stil. Iemand botst tegen me aan. “Kun je niet zien waar je loopt?” Snibbiger kan ik niet. Wegstormen is gemakkelijker dan stampvoeten met een pump. Zal wel een allochtoon geweest zijn. Blip. Strijdvaardig slinger ik me langsheen vroege winkelaars en gedistingeerde zwarte-aktentassen-dragende mannen. Negen-tot-vijf kantoormuizen die de schijn willen ophouden. Rolluiken worden luidruchtig omhoog gerold, hun lelijkheid vervangen door raamwerken die een lik verf kunnen gebruiken. Wat daarbinnen verkocht wordt, wil ik niet weten. Blip. Nummer 189 - derde verdieping. Het schiet me te binnen en ik kijk om me heen. Ik ben er al voorbijgelopen. Een hond aan een te lang gehouden leiband doet me bijna struikelen. Stom beest, een verzwikte enkel kan ik missen als kiespijn. Mijn smartphone wijst me erop dat ik tien minuten te laat ben. Drie gemiste berichten. Dat is voor later. Ik druk op de bel en meld me aan. Een zoemer weerklinkt, ik druk tegen een deur uit de jaren stillekes. Waarom hijg ik zo hard? 11.00 Buiten moet ik me ervan weerhouden te gaan huppelen. Ik beperk me tot het pompen van mijn vuist in de lucht. Mijn gezicht moet glunderen, want een voorbijganger kijkt me glimlachend aan. Ik grijns naar hem, en neem hem snel op. Marokkaans vermoed ik. Een olijfkleurige huid met indringende ogen. Noord-Afrikaans. Misschien Grieks? Interessante bevolking. De landen van origine doen me dromen van 'hiking' en … Pieter. Kauwend op een broodje, genietend van de mensenmassa, check ik mijn berichtjes. Twee van Pieter. Hij krijgt een 'xxx' en een :{} van me. Ik slenter langs groezelige etalages, snuister in de vreemdste winkeltjes. Mijn dag kan niet meer stuk bij de aankoop van een bloesje zoals ik draag en een zwarte aktentas voor mijn lief. Een hond heeft zijn leiband om de poten van een bank gewerkt. Ik buk me en bevrijd het beestje in enkele bewegingen. “Dank u wel hoor,” raspt de stem van de stramme eigenaresse. Ik wuif het met de glimlach weg. Wat verder loopt een man tegen me aan. “Kan gebeuren,” beantwoord ik zijn verontschuldiging inschikkelijk. De vertraging van de trein kan me geen zier schelen, op mijn smartphone tuur ik naar een foto van Pieter en zoek ik vakantiebestemmingen. Binnenin me staat een champagnefles op knallen. Een week later – 09.30 “Ze heeft niet geleden,” telefoneerde moeder gisteravond. “Nee, oma niet. Maar wij wel. Vooral ik,” fluister ik schor. Ik sjok de straat door, het hoofd naar beneden. Mensen moeten niet weten hoe ik eruit zie. Pieters borstkas was nat van mijn tranen. De zombieachtige aanblik in de spiegel deze ochtend deed me terugdeinzen. En mijn trein, die heb ik gemist. De baas zal het wel begrijpen zeker. En anders, foert. Ik veeg mijn vinger over mijn wang, de uitgelopen mascara doet me de schouders ophalen. Geblaf doet me opkijken. Een blonde spaniël rent achter de stad-volschijtende duiven aan, die verschrikt opvliegen. Ik moet denken aan Pickles, de spaniël die oma had. Blip. Onwillig tast ik naar mijn smartphone, duw deze dan dieper in mijn handtas. Dat iedereen me met rust laat. Een lichaam duwt tegen mijn rug, ik zet een grote stap vooruit en hoop dat, wie het ook is, tegen de grond gaat. Binnenin voel ik me net zo somber als de rolluiken, de snik hapert in mijn keel. Een allochtone vrouw kijkt me bezorgd aan, haar ogen lijken me aan te voelen. Ze knikt me bemoedigend toe. Een aardige onbekende. Ik schenk haar een waterig lachje. Vandaag gaat langer duren.