1. De winkelstraat openbaart zich aan mij, en mijn oren vullen zich met allerlei herrie die ik op dit moment niet kan verdragen. Een kakofonie van schreeuwende kinderen, plat Haags blèrende vrouwen en die eeuwige draaiorgels. Pestpokkeherrie. Overal. De laatste paar weken komt alles op mij af met de snelheid van een Siemens Velaro: Deadlines, vergaderingen, deadlines, vergaderingen, projecten, lunches, etentjes met mensen die zich mijn vrienden noemen, en natuurlijk al die projecten, of had ik die al genoemd? Mijn agenda puilt uit. Mijn hoofd loopt over. Ik huilde vanochtend onder de douche, wetend dat er weer een nieuwe werkdag was aangebroken. Ik heb buikpijn. Mijn hoofd voelt alsof er een Fransman in woont, en dan heb ik vanavond ook nog eens een Tinderdate. Ik moet nu condooms halen, omdat ik weet hoe mijn dates over het algemeen eindigen. Ik bots tegen een vrouw op. Ze stinkt. Haar walm blijft mij achtervolgen. Ik kots een beetje, maar hou tegelijkertijd mijn mond dicht, waarna ik het weer inslik. Voor de tweede keer vandaag schieten de tranen in mijn ogen. Ik storm de Kruidvat in, hopend dat niemand mijn tranen kan zien. Ik ben moe. Laat me slapen. Bel me niet steeds op. 2. De winkelstraat openbaart zich aan mij, druk en levendig. Het is vandaag een mooie nazomerdag, wat mensen van allerlei pluimage aantrekt. Ik zie een man in een cowboyhoed en een spijkerjack, een groene papegaai op zijn schouders. Hij voert een spastisch dansje uit op de draaiorgelmuziek. Ik zie een jochie va een jaar of vijf naar hem glimlachen, en je weet wat Willy Alberti over de glimlach van een kind zei. Ik bots tegen een vrouw in een rode regenjas. Ik zeg “Sorry”, en zij zegt “Geeft niet”. Ze glimlacht vriendelijk, en we gaan weer onze eigen weg. Haar walm blijft mij achtervolgen, maar dat duurt toch maar een paar seconden, dus wat maakt het uit? Ik loop de Kruidvat tegemoet. Nina bestelde vorige week een Japans schooluniform over het internet, dat vanochtend werd bezorgd. Dus moet ik natuurlijk eventjes condooms gaan kopen. Flink veel zelfs, aangezien ik een week heb vrij genomen van mijn werk. Ik wandel de Kruidvat in. Ik hou van Nina. Zij is mijn zon. 3. De winkelstraat openbaart zich aan mij, en toont een afstotelijke massa van wezens die zich zomaar mens durven te noemen. Overal zie ik leegstaande winkelpanden, monumenten voor gebroken dromen. Vrolijke conversaties tussen huidkleurige wezens die zullen sterven aan kanker, onthoofd door rondvliegend schroot in monsterlijke auto-ongelukken, nasmeulend na zonneflitsen omdat de overheid niets aan de klimaatverandering heeft gedaan. Geluk is een illusie. Liefde de smerigste, gemeenste leugen die er is. Ik bots tegen een huismoeder in een onflatteuze rode regenjas, haar kortpittige kapsel de kleur van een emmer hondepis. Ze produceert een geluid dat klinkt als “Ruggg, snork!” ik hoor het slijm en de snot door haar keel lopen, ik jammer als een puppy. Ik strompel de Kruidvat in. Condooms kopen. Zo lijkt het alsof ik een seksleven heb.