#119 Camping

Kevin wordt wakker met koppijn. Gisteren was het afscheidsfeestje nogal laat geworden. Alle kratjes moesten leeg op die laatste avond voor vertrek. Verbazingwekkend wat voor voorraden mensen kunnen hebben in een tent of caravan. Monica is al weg, waarschijnlijk een stukje wandelen met de kinderen, baguettes en croissants halen. Zo gaat het bijna elke dag, ongeveer half acht vertrekken ze, terwijl Kevin nog een uurtje blijft liggen. Het is al heet in de tent, heter dan anders. Zijn mobiel geeft 9:43 aan. Dat is schrikken, niet alleen omdat hij zo lang geslapen heeft, maar ook omdat ze eigenlijk allang onderweg hadden moeten zijn naar huis. Hij scheurt de tentrits bijna open. Gelukkig, de auto staat er nog. Maar waarom zijn Monica en de kinderen niet aan het inpakken? Er hangt een briefje aan de tentstok: “We maken vandaag een extra lange wandeling. Zet jij vast koffie? De croissants komen eraan.” Op het veldje klinkt het getik van campingbestek op plastic borden. Iedereen lijkt op zijn gemak te ontbijten. Maar ze zouden toch allemaal vertrekken vandaag? Al die kinderen moeten toch overmorgen naar school? “Dag buurman, lekker geslapen?” Het is mevrouw Jansen, beter bekend als Oma Jansen. “Fijn dat jullie ook wat langer blijven. Opa en ik zien er elk jaar tegenop als de jonge mensen weer weggaan, dan is het zo stil.” “Maar we gaan wél weg.” “Ach jongen, je hebt dus nog niets gehoord. Voorlopig kun je niet weg, niemand kan weg.” “Hoe kan dat nou? Wat is er aan de hand?” “Ja, dat weet niemand precies, maar de beheerder was zeer stellig. Hij heeft nog een soort uitleg gegeven in het Frans, maar daar snapte ik niets van. Zelfs Opa snapte het niet.” Meneer Jansen had heel zijn werkzame leven in een toeristenwinkel gewerkt. Voor mevrouw Jansen geldt hij daarom een talenwonder, hoewel ze weet dat hij voornamelijk met handen en voeten communiceerde. “Dag pap”, Robbie rent op hem af, “ik hoef nooit meer naar school.” “Is er al koffie, schat?” “Komt eraan”, mompelt Kevin. Terwijl hij de koffie afmeet, voelt hij dat er een last van hem afvalt. Geen gestress om thuis te komen. Het veldje lijkt ook vrediger, blijer. Kinderen lijken minder ruzie te maken, ouders vallen minder uit. Voor het eerst hoort Kevin hoe mooi de vogels hier zingen.