“Je kunt niet meer weg.” Haar moeder komt bij haar op het bed zitten. “Maar waarom niet mama?” haar moeder glimlacht waterig. Haar rood omrande ogen verklappen dat ze de hele nacht gehuild heeft. Ze zucht en schraapt het laatste restje moed bij elkaar. “Meisje, de…” haar moeder kan zich niet meer beheersen. Joy kijkt haar moeder niet begrijpend aan. “Waarom niet? Waarom mag ik niet naar balletles?” Haar moeder veegt een traan weg. “Je bent ziek, erg ziek.” Joy kijkt haar moeder verbaasd aan. “Maar mama, ik voel me ontzettend goed hoor! Ik ben niet ziek, echt niet!” De vrouw kijkt vermoeid uit haar ogen. Ze is in twee weken wel tien jaar ouder geworden. “Meisje, er zit… hoe moet ik het je zeggen?… Je … Er… In je benen zitten monstertjes en die eten jou langzaam op.” Joy begint te lachen. “Mama, er zijn geen monstertjes en kijk!” Joy trekt het dekbed van haar benen. Haar magere spillebeentjes blinken in het licht van de tl-buizen. Haar moeder begint te huilen. “Joy, je begrijpt het niet. Ze gaan je benen eraf halen.” Joy ligt bevroren in haar bed. Dan fronst ze haar wenkbrauwen. “Maar mama, hoe moet dat dan? Ik heb volgende week een wedstrijd en Laura had me beloofd dat ik mee mocht doen.” Haar moeder blijft stil. Die week is het zover. Joy wordt naar de operatiekamer gebracht. Joy zwaait nog naar haar moeder. Joy lacht, haar moeder huilt. De operatie duurt een paar uur. Joy droomt over ballet en roze tutu’s. Als ze wakker wordt uit de narcose tilt ze lichtjes het dekbed op en staart naar de lege ruimte. Lachend komt Joy de kamer in racen. “Mama! Mama! Mama!” De vrouw kijkt op. “Wat is er?” “Je moet komen kijken! Ik wil je wat laten zien. Kom nou mee-ee!” lachend volgt de vrouw het meisje in de rolstoel. “Kijk, goed opletten hé?” Haar moeder knikt. Joy zet een muziekje op. Het meisje geeft een harde draai aan één van de wielen. Ze draait meerdere pirouettes. “Kijk ik kan een pirouetje!” haar moeder voelt tranen opborrelen. Joy danst met haar rolstoel. “Kijk, ik kan dansen! Mag ik weer naar ballet?” Haar moeder huilt. “Vond je het niet mooi?” vraagt Joy ongerust. Haar moeder schudt haar hoofd en fluistert: “Nee, maar mijn klein meisje kan dansen zonder benen.”