#119 De Beste Singer-songwriter van de Melkweg

De Singer-songwriter heeft een slordig bijgetrimd baardje en onverzorgd halflang haar. Hij plukt aan de snaren van zijn akoestische gitaar, en trekt daar een intens getormenteerde kop bij, alsof het beroeren van zijn instrument een overweldigende emotionele ervaring is. Hij zingt met een dik Nederlands accent dat hem doet klinken als een racistische oom die op een kinderfeestje doet alsof hij een Chinees is. Otto Schepenbouwer zit in het publiek in het verlaten, rokerige café, en zit zich op te vreten. Hij zit hier al de hele dag. Het begon eerder in de week met de spookrijdende bejaarde, een frontale botsing die hem een paar verbrijzelde knieschijven had bezorgd, en een gebroken neus die hij aan zijn airbag te danken had. Hij werd in het ziekenhuis opgenomen. Hij heeft daar de lekkerste macaroni gegeten die ooit zijn smaakpapillen hebben gestreeld. Ook probeerde hij de verpleegsters te versieren, tevergeefs. Na drie dagen, op zondagochtend, schrok hij wakker van een misselijkmakend groen licht dat zijn kamer opslokte. Van het ene op het andere moment maakte zijn witte, steriele ziekenhuiskamer plaats voor het café. Die baardmans staat daar nu al negen uur op het podium te murmelen, te tokkelen, en af en toe word er ook eens iets op de piano gepingeld. Simpele deuntjes die zelfs Otto zou kunnen spelen. Het is voor hem een ware kwelling. Hij groeide namelijk op met de James Brown en Parliament platen van zijn vader. Vitale, opwindende muziek, niet het soort kantoorrock dat in deze tent word gespeeld. Dan lijkt het opeens alsof de gedachte aan The Godfather of Soul iets losmaakt. Nu pas kan hij de krolse kater geluiden van de Singer-songwriter ontcijferen, en dan valt het kwartje. Hij staat daar gewoon een cover van The Payback te spelen, die vuile poseurbohemien! Hij staat op, en rent de uitgang tegemoet met geluidloze voetstappen, maar waar normaal de uitgang hoort te zijn, staat nu slechts een grijze betonnen muur. Hij kan niet meer weg. Hij draait zich om, en het wezen verschijnt voor zijn neus. Het lijkt op een complete verwerping van alles dat menselijk is. In het zwarte gat waar normaal een gezicht hoort te zijn, verschijnt het woord BEGRIJPEN in neongroene hoofdletters. Een onzichtbare wijsvinger port hem in zijn borstkas, rond de plek waar zijn hart zit. Otto huilt zo hard, dat hij uiteindelijk moet overgeven. De Singer-songwriter zet een cover van Niel Geusebroek in.